Stowarzyszenie im. Zoltána Kodálya w Polsce

   W samym końcu grudnia (28) ub. roku zmarła w Budapeszcie Profesor Erzsébet Szőnyi, niezrównana znawczyni i propagatorka relatywnej metody kształcenia słuchu i w ogóle tzw. kodalyowskiego solfeżu. Piszę „tzw.”, gdyż solfeż, który w słynnej w świecie koncepcji muzyczno-edukacyjnej Zoltána Kodálya jest tylko jednym z jej fundamentów (obok śpiewu, zwłaszcza chóralnego i folkloru i specjalnie dobieranej muzyki). Był tyleż dziełem samego Kodálya co takich Jego współpracowników jak Erzsébet Szőnyi właśnie. Była Ona w pewnym okresie (studiów Akademii im. Liszta w Budapeszcie) jego uczennicą, by stać się również współpracowniczką w dziele propagowania, jako dyrygentka chórów, najwartościowszej muzyki chóralnej, w tym kompozycji Kodálya, przeznaczonych na chóry dziecięce. Jeśli chodzi o sam solfeż, to właśnie tym fundamentalnym dziełem, wydanym już w r. 1953, stało się 3-tomowe studium a zarazem podręcznik akademicki „Metodologia czytania i pisania muzycznego” (Musical Reading & Writing, wyd.1966, 1973.2003, Editio Musica, Bpest), w znanej w całym świecie wersji anglojęzycznej, w którym, ściśle według wskazań Mistrza, przedstawiła zasady zastosowania metody relatywnej (choć nie tylko) do nauki muzyki na wszystkich szczeblach i zakresach, od przedszkola do studiów wyższych. Co, nawiasem mówiąc stało się jedną z przyczyn utożsamiania koncepcji Kodálya z metodą (relatywną) kształcenia słuchu, odtąd zwaną właśnie „metodą Kodálya”. Nie całkiem trafnie, gdyż, po pierwsze, studium Erzsébet Szőnyi było przede wszystkim adaptacją i twórczym rozwinięciem różnych rozwiązań w tej dziedzinie, znanych i stosowanych w zasadzie od J.J. Rousseau (a nawet wcześniejszych, średniowiecznych, jak Guido z Arezzo), przez francuskich metodyków śpiewu, jak chociażby Galin – Paris – Chevé, niemieckich (F. Jöde, Agnes Hundoegger), przede wszystkim zaś Anglika Johna Spencera Curvena. Które to rozwiązania wykorzystał już w r. 1944, rzeczywiście z inspiracji Kodálya, węgierski metodyk śpiewu, Jenó Ádám, tworząc pierwszą węgierską „metodykę nauczania śpiewu w oparciu o system relatywnej notacji solfeżu”. W doborze materiału muzycznego korzystając nie tylko z jego wskazówek ale i pieśni. 

Czytaj więcej...